اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی باتکیه بر مولفه های تحمل پریشانی و نظم بخشی هیجانی بر رفتارهای تکانشی و خشم های انفجاری

زمینه و هدف: تکانش گری هسته اصلی بسیاری از آسیب های اجتماعی می باشد، لذا هدف پژوهش حاضر تعیین میزان اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی با تکیه بر مولفه های تحمل پریشانی و نظم بخشی هیجانی بر رفتارهای تکانشی و خشم های انفجاری بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر پژوهشی نیمه تجربی، پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر بیماران زن مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی امیرکبیر شهر اراک بودند. نمونه پژوهش حاضر شامل 32 بیمار بود که تشخیص رفتارهای تکانشی و خشم های انفجاری را به تشخیص روان پزشک مرکز دریافت نمودند که این افراد به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. این بیماران با استفاده از مصاحبه تشخیصی ساختار یافته براساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی، مقیاس تکانش گری بارات، مقیاس تحمل پریشانی و مقیاس دشواری تنظیم هیجانی در مرحله پیش آزمون و پس آزمون مورد بررسی قرارگرفتند. سپس گروه آزمایش در 8 جلسه (2-30/2ساعته) تحت رفتاردرمانی دیالکتیک قرار گرفتند و به گروه کنترل هیچ درمانی دریافت نکردند. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین دو گروه آزمایش و کنترل بعد از اجرای رفتاردرمانی دیالکتیکی با تکیه بر مولفه های تحمل پریشانی و نظم بخشی هیجانی در متغیرهای رفتارهای تکانشی و خشم های انفجاری تفاوت معنی داری وجود دارد(01/0p